παλιομπουκλίτσα

Δώσαμε ραντεβού στο γνωστό μέρος μου φάνηκε πως ήρθε λίγο μουδιασμένος, μπα δεν του ταιριάζει το μούδιασμα, τέλος πάντων με είχε μαλώσει τις τελευταίες ημέρες με τα παράπονα μου στοίβα κι εγώ έτσι νόμισα ότι μπήκε. Έβλεπα μια παλιά φωτογραφία, μύριζε πτώμα, πως πέφτει ένα κορμί κρεμασμένο σαν εκκρεμές στο κενό μες στην πλατεία της Λάρισας, δεν ξέρω πως είναι δυνατόν με τέτοια εικόνα φρίκης ντοκουμέντο μπροστά μου κι όμως είχα πια συνειδητοποιήσει τι έπαιζε μεταξύ μας και ήμουν εξαιρετικά ήρεμη ακόμα και μ αυτήν την αύρα του θανάτου που έβγαινε μέσα απ το παλιό μισοσκισμένο χαρτί που μύριζε θάνατο.
Κάναμε έρωτα αμέσως τόσος πόθος άσβεστος που να κρατηθεί σχεδόν πίεζε το κορμί μου, με τα χάδια του σα μια πορσελάνη μες στα χοντρά του δάχτυλα να την ακούσει να γίνεται θρύψαλα έτσι μου φάνηκε σαν το πιο ιερό πράγμα που έχει βάλει ποτέ μες στις χούφτες του και σχεδόν πάλευε μέσα του να μη παρασυρθεί απ την υπέρμετρη επιθυμία του και με λιώσει. Θεέ μου..

Έβγαλε τη στριφογυριστή μπουκλίτσα και μου την έδωσε χαμογελώντας σαν τον Κωνσταντή θαρρώ, ναι σίγουρα σαν τον Κωνσταντή. Ο δεύτερος διπλός του βόλος, είχε κι άλλον στην τσέπη, άπλωσε την παλάμη ανοιχτή, φώτισε το προσωπάκι του και μου την προσέφερε χαμογελώντας σχεδόν πονηρά να χαρεί και το παιδί της αλάνας με τα μελαγχολικά μάτια που δεν είχε.
Τώρα που γράφω, που και που, μυρίζω στην μπουκλίτσα του το άρωμα του κορμιού του... και με την παλιομπουκλίτσα χαϊδέυομαι στο αφτί..