Πέμπτη, Ιανουαρίου 18, 2007

φφφφφ...

Και ενώ το ζεις. Είσαι μέσα. Όλος μέσα. Και νοιώθεις, νοιώθεις, νοιώθεις... Και ο χρόνος είναι τόσο δα μικρός και δε σώνει. Μα υπάρχει. Για σένα, αυτό που δεν υπάρχουν λόγια, υπάρχει. Μόνο για σένα.Ένα παιδί, για σένα υπάρχει και θες να του προσφέρεις ότι πιο πολύτιμο έχεις. Γιατί η ψυχή, όσο ζεις, βγαίνει μόνο από πέρασμα στα παιδικά μας χρόνια... Στο σπίτι που αγριέψαμε το δίχως μανόλια, γαζία τι σημασία έχει; Κι ενώ όλα μπροστά σου ξετυλίγονται αληθινά -παράδεισος ο κήπος σου άνθη λευκής μανόλιας μυρωδιά ακακίας- ποιος το περίμενε τα χάνεις! Και τότε βγάζεις τα φτερά και τα πατάς.

Kι όμως, οι άνθρωποι για ν' αγαπήσουνε θέλει να ανοίξουν τα φτερά και να πετάξουν. Με τα κλειδιά ενός παράδεισου που δεν υπάρχει το εγώ αλλά εσύ κι ο κόσμος γύρω μας και μέσα μας, να ανοίξουνε τη φυλακή που έχει μέσα της ψυχή, να την τραβήξουν με τη χούφτα τους, τα ματωμένα σπλάχνα τους έτσι όπως σπαρταράνε στον ιερό βωμό να αποθέσουν. Kαι με ένα φύσημα να δώσουνε ζωή.

Κι ύστερα πέταγμα...

φφφφφ...