Όρθρου βαθέος, του Νίκου Εγγονόπουλου
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7UMTv89OUht4BZISh4WQhRdOic4G1ZgTMVDf53uOWgxsW8puqR8wmxDsVz0WhNrvyv-gX1yY3_S3umd6KgCaUNXt973bU-Rqzxqvj0itYLI4F_zX7sOu2yX6kvgnjRXChytNmXw/s320/thumb_eggonopoulos20.jpg)
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC1wHCihvGn4Zov86ZEffCljffRx5aMlte5xr0tfoRWpp5_QYw_xya2dyAHkVW9gM7mBvBVvNtwscW7VafjV6okFGbRCcbTdnybxeUXkkBISHivsS8HCAQVTxZ2-VXW2JGjPmcKw/s320/thumb_eggonopoulos26.jpg)
Εκείνο που σ’ εμένα
συγκινούσε
-και συγκινεί πάντοτε-
τους
ανθρώπους
είναι
η καταπληκτική μου ομοιότης
με τον
Αβραάμ Λίνκολν
Μάλιστα σαν κάποτες ανεγέρθηκε το μπρούτζινό μου άγαλμα
σε μιαν οποιαδήποτε πλατεία του Πειραιώς
εναπόθεσαν
στα πόδια μου σιωπηλά
κάτι
που έμοιαζε
-δεν εδιάκρινα καλά πάν’ απ’ το βάθρον-
σαν λείψανο
σα χάλκινο
μαγκάλι
μ’ αναμμένα κάρβουνα
περίμενα, να νυχτώσει καλά
κι όταν πλησίασα
να δω
διεπίστωσα
-με τι χαρά-
ότι δεν είταν τίποτ’ άλλο
παρά
τα μαύρα μάτια της γυναίκας π’ αγαπώ
που
ελάμπανε
μεσ’ στο
σκοτάδι
1946