Τραγούδι, Ρίλκε
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidC7Zi9xO7-fWUD2dqRyF1Ou3Sgn6KfUWzeynoyL_XCr4TLNZ85vkKYQ6fu8ngUItgDdEZonD-VJC2GKbUNVS1uMR5_DaB18uUCtIZPoVhbE4ZooLLffWS618uTLF640-5ZM2Rng/s320/waldman_dionysuspeq.jpg)
Ω εσύ, που δε σου λέω, πως, τη νύχτα,
κλαίοντας, πλαγιάζω,
κλαίοντας, πλαγιάζω,
που η ύπαρξή σου τρυφερά με κουράζει,
νανούρισμα σα να’ταν,
ω εσύ, που δε μου λες, αν αγρυπνάς
για χάρη μου: πες μου,
πώς θα μπορούσαμε
να κρατήσουμε μέσα μας
αυτό το μεγαλείο,
αν δεν το ’χαμε διόλου χορτάσει;
Θυμήσου τους εραστές, πόσο
γρήγορα, τις εκμυστηρεύσεις μόλις αρχίσουν,
λεν ψέματα κιόλας.
Μόνον με κάνεις. Μονάχα εσέ μπορώ ν’ αλλάξω.
Μια στιγμή εσύ ’σαι, το θρόισμα, ύστερα, είναι πάλι
ή κάποιο άρωμα που εξατμίστηκε όλο.
Αχ, μες στην αγκαλιά μου όλες τις έχω χάσει’
μόνον εσύ, πάλι και πάλι θα γεννιέσαι:
γιατί ποτέ μου δε σ’ αγκάλιασα, σε κρατώ τόσο.
νανούρισμα σα να’ταν,
ω εσύ, που δε μου λες, αν αγρυπνάς
για χάρη μου: πες μου,
πώς θα μπορούσαμε
να κρατήσουμε μέσα μας
αυτό το μεγαλείο,
αν δεν το ’χαμε διόλου χορτάσει;
Θυμήσου τους εραστές, πόσο
γρήγορα, τις εκμυστηρεύσεις μόλις αρχίσουν,
λεν ψέματα κιόλας.
Μόνον με κάνεις. Μονάχα εσέ μπορώ ν’ αλλάξω.
Μια στιγμή εσύ ’σαι, το θρόισμα, ύστερα, είναι πάλι
ή κάποιο άρωμα που εξατμίστηκε όλο.
Αχ, μες στην αγκαλιά μου όλες τις έχω χάσει’
μόνον εσύ, πάλι και πάλι θα γεννιέσαι:
γιατί ποτέ μου δε σ’ αγκάλιασα, σε κρατώ τόσο.
Μετάφραση: Άρη Δικταίου